Το βιβλίο αυτό της Ελιζαμπέτ Μπαντεντέρ πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα. Καταγγέλει ένα νεοφεμινισμό που παρουσιάζει τη γυναίκα ως εσαεί θύμα, σχεδόν άβουλο και απροστάτευτο παιδί, στο πλαίσιο μιας κοινωνίας στην οποία ο άντρας παίζει το ρόλο του βασανιστή - εξουσιαστή. Η Μπαντεντέρ κρούει τον κώδωνα του κινδύνου υποστηρίζοντας ότι αυτός ο φεμινισμός της θυματοποίησης, που δίνει έμφαση στη βιολογική διαφορά, οδηγεί σε οπισθοδρομικό πουριτανισμό. (. . .) Ο λιτός και εύστοχος λόγος της Μπαντεντέρ μπορεί να λειτουργήσει σαν ηλεκτροσόκ για ένα είδος «νέου» φεμινισμού, που όμως υποστηρίζει παλιές απόψεις και έχει πάρει λάθος δρόμο. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]