Πίστη. Αγάπη. Ελπίδα. Έρωτας. Θάνατος. Ζωή. Αυτά μέχρι χθές... Τώρα, στο μηδέν του έρωτα σε είδα να `σαι αόρατος. Ζούμε, άραγε, το τέλος της ανθρώπινης φύσης; Στη σημερινή Αθήνα μια παρέα νέων ανθρώπων -`ο έρωτας, και μόνο αυτός, πηγή της ιστορίας` όπως έλεγες, Λευτέρη- αποφασίζουν να ζήσουν μαζί. Σε μια πολυκατοικία. Αληθείας και Παραμυθίας γωνία. Στον Κεραμικό. «Εξω ρίχνει αστραπές» και ο Στέργιος, η Άννα, η Αντιγόνη, ο Φάνης, η Δήμητρα, η Ελένη, ο Πέτρος, ο Παύλος και τ` άλλα παιδιά ζωντανεύουν το παρατημένο κτήριο του μεσοπολέμου. Ερωτεύονται, ονειρεύονται, παλεύουν, κερδίζουν, χάνουν, ελπίζουν... Δύναμή τους η φιλία, ο έρωτας, τα νιάτα. Εχθρός τους η εξαφάνιση κάθε συναισθήματος από διάνοιες που για τη δόξα, τα βραβεία και τα εκατομμύρια πειραματίζονται πάνω στην «ανθρώπινη συνείδηση» σε εργαστήρια πολυεθνικών. Με στόχο την εφεύρεση νέων γονιδίων. Έτσι που το ανθρώπινο είδος να γίνει άτρωτο και στο πιο σκληρό, εχθρικό περιβάλλον του πλανήτη Γη. Αν όλα μια ιδέα είναι, οι φίλοι της Αλήθειας και της Παραμυθίας πόσο θα αντέξουν να κοιτάζονται στα μάτια και να έχουν «ο ένας τον άλλον» σ` έναν κόσμο που η επιστήμη βάζει χέρι στα ένστικτα; Και να σκεφτείς ότι η ζωή κρατάει όσο η πρωινή δροσιά στα φύλλα των δέντρων. Ή, μήπως άλλαξε κι αυτό;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]