Έπειτα από μια έκρηξη δημιουργικότητας που ελάχιστα θυμάται, η Σουίνι ανακαλύπτει ότι έχει ζωγραφίσει μια τρομακτική εικόνα - μια ρεαλιστική σκηνή φόνου. Αγνοώντας τις επιταγές της λογικής της, επιστρέφει στον καμβά ξανά και ξανά, προσθέτοντας κάθε τόσο καινούργιες ανατριχιαστικές λεπτομέρειες - ένα παπούτσι, το σώμα του θύματος και, σύντομα, το πρόσωπό του. Αλλά όταν διαπράττεται ένας συγκλονιστικός πραγματικός φόνος που αντικαθρεπτίζει πιστά το έργο της, πέφτει πάνω της η σκιά της υποψίας. Τώρα, με κάθε πινελιά που προσθέτει, κινδυνεύει να ενοχοποιηθεί με την ανεξήγητη γνώση ενός εγκλήματος. Και κάθε της επιθυμία - ακόμα και η παράφορη έλξη της για τον Ρίτσαρντ - σκιάζεται από αβεβαιότητα και τις αλλεπάλληλες φρικτές αποκαλύψεις καθώς αγωνίζεται να ξεσκεπάσει ένα δολοφόνο. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]