Η θεία Βγερού ετέλειωσεν το ξεθέρμισμα κι εσκούπισεν τα χέρια της στην πουλουδιαστή μπροστέλλα της. Εκοίταξε γύρω της. Ολοκάθαρη η κουζίνα της. Εμύριζεν πάστρα! Αύριο ήτανε σκόλη κι ήπρεπεν όλα να λάμπουνε. Απάνω στο τραπέζι είχενε βάλει τον κουνιστό μουσαμά, που πήρεν` αφ` τη Χώρα, κι απάνω του το νεμπότη με το νταντελωτό σεμεδάκι, για να μην πέφτει μέσα η σκόνη. Τον είχενε γεμίσει με δροσερό νεράκι από τον πίθο του νερού που ήτανε στο καντούνι, δίπλα στον πίθο του λαδιού.
Παλιά, τον είχανε αυτόνε στο κατώι, μα μια χρονιά ήπεσενε μέσα ένας τρισκατάρατος -ένας πόντικας, ντε!- κι επήενε χαμένο όλο το λάδι! Από τότε, τονε φέρανε στην κουζίνα κι αυτόνε, για να `χει το κεφάλι της ήσυχο... [...]