`Είσαι σκληρός`, `είσαι τρελός`, `είσαι άκαρδος`. Οι γυναίκες τον κατέκλυζαν με βροχή από τέτοια αιχμηρά, όταν έκοβε τις εύθραυστες κλωστές ανάμεσά τους. Άφηναν όμως πάντα μισοτελειωμένη τη φράση, `είσαι ατομιστής`, επειδή ποτέ δεν ξεχνούσαν την απέραντη γενναιοδωρία του.
Κι αν δεν ήταν πράγματι αδιαπέραστος από χαρακτήρα και λίγο από εξάσκηση μες στο κοινωνικό παιχνίδι· κι αν στο τέλος δεν του πετούσαν εκείνο το... `είσαι ακαταμάχητος`, με μάταιους υστερισμούς, έστω, για να τον κρατήσουν, αναλυμένες σε δάκρυα· κι αν ακόμα έτσι, δεν έκαναν επιτακτική την εσωτερική ανάγκη του να ελπίζει, για κάτι σταθερό και ουσιώδες υπήρχε ο αναπότρεπτος κίνδυνος να του καλλιεργήσουν την ανασφάλεια με όλα αυτά, μέχρι και να πιστέψει σε κάποια συναισθηματική του ανεπάρκεια. Γιατί μέσα στα τόσα τρυφερά που εξακόντιζε ο ίδιος να συγκρατεί την ατμόσφαιρα, μόνο γι` αυτό και τίποτα άλλο, σε ποιαν επιτέλους θα ψιθύριζε, `ψυχή μου, ψυχή μου` και μάλιστα να το εννοεί με όλη τη δύναμη της ψυχής του;... [...]