«Δεν έχει σημασία αν η Μαρίκα Νίνου ήταν Αρμένισσα από την Τραπεζούντα κι όχι Σμυρνιά, ούτε αν ο άντρας της ήταν ακροβάτης κι όχι μάγος - ταχυδακτυλουργός, ούτε αν είχε γιο πορτοφολά κι όχι κόρη καμπαρετζού. Η Μαρίκα του `Ρεμπέτικου` είναι και δεν είναι η Μαρίκα Νίνου, όπως η Ρόζα είναι και δεν είναι η Ρόζα Εσκενάζι, όπως ο Μπάμπης είναι και δεν είναι ο Βασίλης Τσιτσάνης, όπως ο Οιδίπους είναι και δεν είναι ο Αχενατόν, η Αστάρτη είναι και δεν είναι η Εκάτη». Μάζεψα λοιπόν τις μνήμες μου από τις διηγήσεις που άκουσα, τις ιστορίες που διάβασα, τους νταλγκάδες που ακροάστηκα, μάζεψα και τα προϊόντα της έρευνας των συλλεκτών, του Σπύρου, του Γιώργη, του Ηλία, του Παναγιώτη, του Νέαρχου, μάζεψα κομμάτια και όνειρα, τα κόλλησα με τις πλευρές που ταίριαζαν κι έγραψα το παραμύθι του ρεμπέτικου. Βέβαιος πως ο Μύθος είναι πιο μεγάλος από την Αλήθεια, και γι` αυτό Αληθινός.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]