Ό,τι βασικά διαφοροποιεί την ποίηση του Σωτήρη Αδαμίδη από το είδος εκείνο που συνήθως αποκαλούμε `ερωτική ποίηση` είναι ότι τα ολιγόστιχα ποιήματα της συλλογής του Πυρράζει γαρ ο ουρανός... απευθύνονται όχι στις γυναίκες της ζωής του ή στη Γυναίκα γενικά (με κεφαλαίο Γ), αλλά σε μια συγκεκριμένη γυναίκα, που μόνο το όνομά της δεν μας λέει πουθενά, αλλά που είναι η ίδια παντού, αποτελώντας το `σκοτεινό αντικείμενο του πόθου του`.
Μόνο που ούτε `σκοτεινό` είναι ούτε `αντικείμενο`. Είναι ένα υποκείμενο γεμάτο φως.
Κι ενώ το σώμα, τα μαλλιά, τα μάτια της πάλλουν και μας μαγνητίζουν από στίχο σε στίχο, περίεργα μέσα από τα σάρκινα αγαθά, προβάλλει πολύ έντονα η ψυχή της.
Αυτή η απόλυτη ταύτιση δύο θανάσιμα ερωτευμένων υπάρξεων είναι σχεδόν μοναδική στη νεώτερη ποίησή μας.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
