Ο Λεύκιππος ήταν έλληνας φιλόσοφος του δεύτερου μισού του 5ου αι. π.Χ. Θεωρείται ο εισηγητής της ατομικής θεωρίας. Σώζονται αποσπάσματα από την πραγματεία του με τίτλο «Μέγας Διάκοσμος» και μία φράση από ένα άλλο έργο του, με τίτλο «Περί του νου», όπου διατυπώνεται για πρώτη φορά η αρχή της αιτιότητας. Βασικές έννοιες του φιλοσοφικού του συστήματος είναι τα άτομα και το κενό, τα οποία ενυπάρχουν σε όλα τα πράγματα με άπειρους συνδυασμούς.
Ο Νεσσάς ήταν ο διάμεσος του Δημόκριτου και του Μητρόδωρου του Χίου. Ο Μητρόδωρος αυτός δεχόταν την βασική ιδέα του ατομισμού περί των ατόμων και του κενού ως πρώτων αρχών, αλλά δεν αναγνώριζε κίνηση στο σύμπαν.
Ο Ανάξαρχος από τα Άβδηρα, που είχε ασπαστεί επίσης τις θεωρίες του Δημόκριτου, ακολούθησε τον Μέγα Αλέξανδρο στις εκστρατείες του.
Ο Εκαταίος ο Αβδηρίτης ήταν ιστορικός της εποχής του Πτολεμαίου Α`.
Για τον Απολλόδωρο τον Κυζικηνό και τον Διότιμο τον Τύριο υπάρχουν ελάχιστες πληροφορίες.
Ο Ναυσιφάνης ήταν οπαδός του Δημόκριτου και δάσκαλος του Επίκουρου.
Ο Βίων ο Αβδηρίτης ήταν δημοκρίτειος φιλόσοφος και μαθηματικός, ενώ ο Βώλος ήταν έλληνας φιλόσοφος από τη Μένδη της Αιγύπτου. Άκμασε γύρω στο 200 π.Χ. και θεωρείται αρχηγός της παράδοσης των ιατρικών και αλχημιστικών απόκρυφων επιστημών, που φτάνει ώς τον Μεσαίωνα.
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]
