Κατά κοινή δόξα (ή ενδόξως) η προπαγάνδα είναι κακόσημη. Πλην όμως, η παραδοσιακή αυτή αντίδραση πάσχει αφού αποτελματώνεται στην αρνητικότητα παραβλέπουσα το πέραν. Έτσι, κατά το ταξίδι στην αθέατη πλευρά της προπαγάνδας αναδεικνύονται ο ρόλος των προπαγανδιζόμενων και η συνύφανσή της με τις ταυτοτικές διαδικασίες, την επικοινωνιακή διαχείριση, τη διαφήμιση, την εικόνα και τη μάρκα. Το ταξίδι αυτό οδηγεί τελικά στην αποποινικοποίηση της προπαγάνδας, μια και η τελευταία δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα μέσο από μακλιουανική θεώρηση. Το υπερμέσο της ζωής. Δηλαδή, η προπαγάνδα ως μέσο αποτελεί προέκταση του εαυτού μας. Και ακριβώς επειδή είναι μέσο, δεν πρέπει να περιμένουμε ηθική ή ανηθικότητα, από αυτήν αλλά από τους ανθρώπους. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]