Στο τρίτο και τελευταίο μέρος της Τριλογίας του Μίκη Θεοδωράκη με τίτλο «Που να βρω την ψυχή μου. . .» με τον υπότιτλο Ιδέες ο συνθέτης ξεδιπλώνει μέσα από συνεντεύξεις-συζητήσεις αλλά και άρθρα τις σκέψεις του πάνω σε φιλοσοφικά θέματα. Θέσεις συχνά επαναστατικές, θέσεις-λύσεις που ξαφνιάζουν με την απλότητά τους - σαν το αβγό του Κολόμβου -, θέσεις που συνιστούν στάση ζωής. Στον τρίτο αυτό τόμο δημοσιεύεται ατόφιο και το περίφημο Αντιμανιφέστο του Μίκη Θεοδωράκη. Σ’ αυτό το κείμενο συναντάμε για πρώτη φορά τον όρο «ανθρωπομονάδες», έναν όρο που περιγράφει ένα σύνθετο σύστημα μέτρησης της ανθρώπινης ενέργειας, βιολογικής, πνευματικής, ψυχικής. Ο Μίκης Θεοδωράκης μιλάει για μια παιδεία ανθρωποκεντρική σε μια προηγμένη Ευρώπη που όμως οι πολίτες της ζουν μια αφόρητη καθημερινότητα που συνθλίβει τον ελεύθερο χρόνο τους. Για τη βιομηχανική κοινωνία με τους άδειους ανθρώπους. Για τη μείωση του χρόνου απασχόλησης και πώς μπορεί να επιτευχθεί. . . Ένα κείμενο πραγματική διακήρυξη των δικαιωμάτων του σύγχρονου «χαμένου» ανθρώπου. Υπάρχει λύση; Υπάρχει ελπίδα; «Στο τέλος των εποχών θα επιζήσουν μόνο όσοι λαοί διατηρούν ρίζες στη γη τους, στη μνήμη τους, στο συλλογικό πολιτισμό τους», γράφει κάπου ο ίδιος.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
