. . . Ένας λόγος που εκδίδεται το σενάριο είναι για να αποτυπωθούν εντέλει κάποιες ιδέες και βιώματα που ήταν συνδεδεμένα με αυτό και δεν πρόλαβαν να αγγίξουν το πανί. Γιατί μόλις κάποιος τελειώνει μια πολύχρονη και επώδυνη, δημιουργική γέννα και αφήνει το έργο να φύγει μέσα από τα χέρια του, τότε γεννιούνται οι καλύτερες ιδέες, οι πιο σωστές ατάκες, η πιο ανατρεπτική δομή, ένας χείμαρρος από καταστάσεις και συναισθήματα, υπόγεια διαπλεγμένα με το έργο που τελείωσε και που δε βγήκαν τη στιγμή που έπρεπε. Όλα αυτά αλωνίζουν προκλητικά σε καινούργια πράγματα, ενώ ανήκουν σε κάτι που είτε έχει τελειώσει είτε πρέπει να τελειώσει. Γι` αυτό λοιπόν εκδίδεται αυτό το βιβλίο. Μια ψυχαναγκαστική αλλά συνειδητή δοκιμασία αποχωρισμού. Για να αποχωριστώ οριστικά όλα τα δημιουργικά κατάλοιπα της «ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ κουζίνας» (σαν μεζέδες που δε φαγώθηκαν), τα οποία μπορεί να ξεφυτρώσουν ξαφνικά με την αμφίεση μιας πρωτότυπης ιδέας και να με ταλαιπωρούν σε κάποια επόμενη δραματουργική μου περιπέτεια. Επειδή το `χω ζήσει, θέλω να το αποφύγω. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]