Με την κυριαρχία της τηλεόρασης επανέρχεται ένα ιδιότυπος συνδυασμός υπερτροφικής κοινωνικότητας και ηθικής αμετροέπειας, που καταλήγει σε εκχυδαϊσμό της πολιτικής και του πολιτικού λόγου. Η περίπου πανταχόθεν διεκδικούμενη «διαφάνεια», το «δικαίωμα του κοινού να ξέρει την αλήθεια» για την ζωή των πολιτικών αλλοιώνει την έννοια του δημοσίου συμφέροντος. Το μεν «δημόσιο» γίνεται προέκταση του ιδιωτικού, το δε «συμφέρον» συρρικνώνεται στην ανάγκη της απλής περιέργειας. Στην κοινωνία του θεάματος αυτό που κυρίως έλκει, είναι το προσωπικό ήθος των πολιτικών και η ακεραιότητά τους και λιγότερο η ποιότητα του δημοσίου ήθους. Ενδιαφέρει λιγότερο η ηθική του κόσμου της πολιτικής και περισσότερο το ήθος του πολιτικού κόσμου. Στο πλαίσιο αυτό, η πολιτική επικοινωνία ως κλάδος μπορεί να λειτουργήσει απολογητικά και να ενισχύσει ακόμα περισσότερο την απαξίωση της πολιτικής, μπορεί όμως να λειτουργήσει και κριτικά, έτσι ώστε με αναστοχαστικό τρόπο να ανακτήσει η πολιτική μέρος της χαμένης και συνάμα ξεχασμένης της ουσίας: το διλημματικό και δημόσιο χαρακτήρα της.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]