(. . .) Το έργο του Σολωμού αποδεικνύει πολύ καλά ότι ο λυρισμός ξετυλίγεται ελεύθερα, αν μπορούμε να το πούμε αυτό, όταν στηρίζεται σ` ένα περιεχόμενο-σκελετό και όχι σ` ένα περιεχόμενο-σώμα, που τον αναγκάζει να γίνει φτιασίδι, φλύαρος εξωραϊσμός ενός απρόσωπου πλήθους καταστάσεων, συνθηκών και γεγονότων.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
