«Μια φορά κι έναν καιρό -ή, καλύτερα, τη νύχτα προς τα ξημερώματα της 31ης Οκτωβρίου του 1888- , στην Αθήνα, σε ένα σπίτι της πλατείας των Αγίων Θεοδώρων, είδε το φως ένα κατάξανθο παιδάκι... Το ίδιο πρωί που το αγοράκι είχε γεννηθεί, η Αθήνα ξύπνησε κατάλευκη, σκεπασμένη μ` ένα στρώμα χιόνι! Και θεωρήθηκε αυτό απ` όλους σαν εξαιρετικά καλό σημάδι. Και το παιδάκι άρχισε να μεγαλώνει μες στα χάδια. Πρώτος γόνος γάμου από έρωτα, δέχτηκε όλη την αγάπη των δικών του, εκτός από την αγάπη του πατέρα του, που για κάμποσο καιρό δεν μπορούσε να το δει στα μάτια του, αφού χάρις σ` εκείνο κόντεψε να χάσει την πολυαγαπημένη του γυναίκα! Όμως, στο τέλος, μια κι όλα διορθώθηκαν, αποφάσισε κι αυτός να τ` αγαπήσει... Κι από κείνο το κατάξανθο παιδάκι του μικρού αυτού παραμυθιού, μου λέγανε αργότερα πως έγινα εγώ!».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]