Συνομήλικος με τους ποιητές μας της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, ο γιουγκοσλάβος Βάσκο Πόπα εκφράζει, κατά έναν τρόπο ακραίο, τη διαμετρικά αντίθετη πραγματικότητα που στη δίκη του χώρα διαδέχτηκε τις εν πολλοίς κοινές περιπέτειες του β` παγκοσμίου πολέμου και της κατοχής. Του δίνεται δηλαδή η δυνατότητα να πάρει στα χέρια του έναν κόσμο έτοιμο χαλασμένο - χρονική ανάπαυλα ανύπαρκτη για τον εδώ ποιητή -, και η προσωπική του επέμβαση αρχίζει από τη στιγμή που αρνείται να υποκύψει στον πειρασμό της ακάθεκτης προέλασης στο `μέλλον`, στη λεγόμενη περίοδο της ανόρθωσης και ανοικοδόμησης: αυτονόητη εν γένει παγίδα για τους σύγχρονούς του στρατευμένους υμνωδούς της νίκης. Προτιμάει να συμπιεστεί στο ασφυκτικό μεταίχμιο μεταξύ καταστροφής και δημιουργίας, κι αυτό να περιγράψει, να αναλύσει, να καταργήσει, με μοναδικό όπλο την πονηρεμένη και σκληραγωγημένη (μέσα σ` ένα παιχνίδι) ετοιμότητα να ξεγλιστράει με συνεχείς αναδρομές και προς τις δυο κατευθύνσεις, και με συνεχή άλματα από το άτομο στον κόσμο και τανάπαλιν.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]