Μια νεαρή Ασιάτισσα που περνούσε, τράβηξε τα βλέμματα όλων. Πανέμορφη, με αέρα μανεκέν, έκανε τον ήλιο να ντρέπεται, καθώς το αραχνοΰφαντο ρούχο της φανέρωνε την τελειότητα των γραμμών της. Βαδίζουν τα αγάλματα; Αναρωτήθηκα. Μπορεί μια νουβέλα να αφυπνίσει συνειδήσεις; Η Πλωτή Σιωπή του Γιάννη Σπαβέρα ταράζει τα λιμνάζοντα νερά της δικής μας σιωπής απέναντι σε κοινωνικά φαινόμενα που μας υποχρεώνουν να αναθεωρήσουμε την έννοια της κοινωνικής ευθύνης. Η ανοχή μας καταλήγει συνενοχή. . .
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
