Ο πλατωνικός διάλογος Ίων πραγματεύεται το θέμα της θεόσταλτης έμπνευσης, που κατακυριεύει όλους όσοι ασχολούνται με την ποίηση. Είτε αυτοί συνθέτουν (ποιητές), είτε ερμηνεύουν (ραψωδοί, ηθοποιοί, χορευτές, χοροδιδάσκαλοι), είτε απλώς παρακολουθούν και συμπάσχουν (ακροατές θεατές). Η ικανότητα των ποιητών να συνθέτουν ωραία καθώς και των ραψωδών να απαγγέλλουν και να ερμηνεύουν ωραία τα ποιητικά έργα, δεν βασίζεται σε γνώση που έχουν αποκτήσει, διότι τάχα κατέχουν τη συγκεκριμένη τέχνη ή επιστήμη, αλλά και είναι θείο δώρο. Γι’ αυτό και ο καθένας τους διαπρέπει όχι σε όλα τα είδη της ποίησης. Αλλά μόνο σε ένα, εκεί, δηλαδή όπου ο θεός τον έταξε να είναι ικανός. Πρόκειται για ένα πρώιμο έργο του Πλάτωνα, γραμμένο όμως με επίδοξο τρόπο. Οι απόψεις που ο Πλάτων προβάλλει στον Ίωνα εμφανίζονται και σε άλλα έργα του (Απολογία, Φαίδρος, Μένων, Πολιτεία, Νόμοι) και αποτελούν βασικές αρχές της φιλοσοφίας του.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]