Είμαστε όπως κάθε μεσημέρι κάτω στο ποτάμι. Καθόμαστε στο σωστό μας βράχο. Σήμερα, παραδόξως, μας πήρε ο ύπνος! Ο ήλιος και η ζέστη του Ιουνίου μας αποκοίμισαν και δεν προλάβαμε να παίξουμε το παιχνίδι μας. Παίζουμε όπως όλα τα παιδιά με την ηχώ μας. Στέλνουμε λέξεις στη χαράδρα και τις παίρνουμε πίσω, απ’ τα βάθη της. . .
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
