(...) Ο τόπος «Πήλιο» προσλαμβάνει πολλαπλούς χρόνους, είναι ένας χρόνος μεικτός, ακόμη και πριν από τον καθρέφτη της φωτογραφίας. Γιατί ο παρελθών χρόνος των οικοδομημάτων, της αρχιτεκτονικής, της διακόσμησης, της χωροταξίας, και ο αναχωρητής χρόνος των προσώπων, ο γραμμικός χρόνος δηλαδή, εντοπίζεται μέσα στην απόλυτη διάρκεια και το μεγαλείο της φύσης, ενός χρόνου δηλαδή, φευγαλέου, μα επαναλαμβανόμενου και διαρκούς. Ο φακός του Παπακωνσταντίνου σιωπά με σεβασμό μπρος τη γραμμικότητα, στη φθορά, στην ιστορικότητα, που την παρατηρεί - όπως παρατηρεί το τρένο, που θα βρείτε στις πρώτες σελίδες, το οποίο δεν ήταν παρά η ολοκληρωμένη διαδρομή του στο χρόνο· η επαναφορά του στη χρήση ανακαλεί το πρώτο, μα δε ματαιώνει το δεύτερο. Και σιωπά με δέος μπρος στον κύκλο της φύσης, στον μύθο, που μας υπερβαίνει (...)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]