Πενήντα και πλέον χρόνια από την εγκαθίδρυση του κομμουνιστικού μοντέλου, οι κυβερνώντες της Κίνας έριξαν τα θεμέλια μιας νέας υπερδύναμης. Περνώντας από το κρατικό προγραμματισμένο οικονομικό σύστημα στη φιλελεύθερη οικονομία, από το αγροτικό μοντέλο οικονομίας στην αστική οικονομία της βιομηχανίας και, τέλος, από την αυτάρκεια στο άνοιγμα προς τον κόσμο, η Κίνα έγινε το Ελντοράντο των πολυεθνικών εταιρειών. Η νέα αυτή εποχή επιβάλλει την οικοδόμηση του νέου διακόσμου. Σε λιγότερο από 10 χρόνια, θα έχει κατεδαφιστεί και ανοικοδομηθεί το κινεζικό εντός των τειχών Παρίσι. Από την ανακήρυξή της το 1267 σε νέα πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας από τη μογγολική δυναστεία των Γιουάν, καμιά άλλη ιστορική πρωτεύουσα δε γνώρισε ταχύτερη και μεγαλύτερης κλίμακας αναμόρφωση. Πριν από τριάντα μόλις χρόνια, το Πεκίνο ήταν ακόμα ένα αχανές χωριό με χαμόσπιτα, που η ρυμοτομία του θύμιζε σκακιέρα. (. . .) Τα εργοτάξια εργάζονται νυχθημερόν. Οι προετοιμασίες για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 αποτέλεσαν το πρόσχημα για τη βίαιη επίσπευση των πραγμάτων. Η κινεζική πρωτεύουσα ξεριζώνει την καρδιά της για να αναγείρει τεράστια κατακόρυφα συγκροτήματα. Παντού δεσπόζει το αμερικανικό αστικό μοντέλο, με τους ουρανοξύστες γραφείων, τα συγκροτήματα κατοικιών και τα εμπορικά κέντρα. Έτσι, πολιτικό πλέον διακύβευμα, το Πεκίνο θα παρουσιάζει πρωτοφανή όψη, με το πρόσωπο μιας σύγχρονης πρωτεύουσας των 15 εκατομμυρίων κατοίκων, κατακυριευμένης από αυτοκίνητα, περιζωσμένης από αρκετές περιφερειακές οδούς και περί τις τριάντα νέες πόλεις. (Ambroise Tezenas)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]