Τα λατρευτικά επίθετα, με τα οποία προσαγορεύονταν οι θεοί, τους προικοδοτούσαν με ιδιότητες, στάσεις ή και συναισθήματα που διαφορετικά δεν θα τους αναγνωρίζονταν, και θα τους καθιστούσαν λυσιτελείς κοινωνικοπολιτικές -άρα και δικαιικές- δυνάμεις, συμβατές με καταστάσεις και επιταγές της κοινωνικής πραγματικότητας. Ο κάθε θεός μπορούσε πλέον να έχει περισσότερες `λατρείες`, ακόμη και ασύμβατες μεταξύ τους. Είχε τη δυνατότητα να παρουσιάζεται χθόνιος και ουράνιος ταυτόχρονα, σκοτεινός και φωτεινός, δύστροπος και καλοπροαίρετος.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
