ΠΟΥ ΠΑΜΕ;
Το Παρελθόν έχει παρέλθει. Το Μέλλον δεν ήρθε ακόμα. Το Παρόν είναι εκεί έξω, και εδώ μέσα. Μια ελάχιστη εικόνα του βέβαια στις σελίδες που ακολουθούν. Δεν μιλάμε για πολιτική αλλά για σοβαρότερα θέματα.
Πού πάμε λοιπόν; Αυτή η χώρα όλο κάπου πάει. Πότε κατά διαόλου, πότε κατά κρημνών, πότε στα μεσούρανα, πότε στο χάος. Πότε-πότε πάει και πότε-πότε την πάνε. Αν έχεις απορίες και τις διατυπώσεις στην όποια κυβέρνηση θα σε διαβεβαιώσει πως όλα πάνε υπέροχα. Η όποια Αντιπολίτευση θα σε ενημερώσει ότι ο Αρμαγεδών είναι στην πρώτη γωνία αμέσως μετά το περίπτερο, δεξιά. Ένας σχετικός πανικός συνιστάται. Διότι το Μέλλον περιλαμβάνει πολλές ευκαιρίες αλλά και λακούβες.
Το ιδεώδες είναι να οραματισθούμε τις πρώτες και να υπολογίσουμε τις δεύτερες σύντομα και καίρια και να προλάβουμε ανοικτό το καφέ της γειτονιάς για ένα καπουτσίνο. Κατ` αρχήν δόξα τω Θεώ έχουμε Δημοκρατία. Κανείς δεν σε υποχρεώνει να παρακολουθήσεις μια όπερα του Βάγκνερ.
Όμως, υπάρχουν κάμερες σ` όλες τις διαδρομές. Ναι, αλλά δεν έχουν φιλμς. Και αν τα τοποθετήσει κάποιος υπουργός πιεζόμενος απ` τον σχετικό εισαγωγέα, το όργανο το επιφορτισμένο με την παρακολούθηση παίζει τάβλι. Και βέβαια αν όλα πάνε καλά, είναι κάτι που συμπεραίνεται άνετα ακόμα και από τις Γελοιογραφίες.
Σχεδιασμένες από αυτή τη φάρα των λαγωνικών που όπως όλα τα αδέσποτα που εξαπολύθηκαν στα όρη, στα βουνά, στους κάμπους στα χωριά και στις πόλεις οσμίζονται από μακριά το κόκαλο που λέγεται Αλήθεια.
Και πρώτα τα καλά νέα. Οι άνθρωποι στα σκίτσα, δείχνουν μια εθνική αναδιάρθρωση.
Δεν είναι με τίποτα η γενιά που σκιτσάρισε ο Άννινος, ο Βώττης, ο Γαλάνης, ο Κουμετάκης, ο Ντίνο-Μπέης. Δεν είναι οι μουστακαλήδες με το γενάκι, τις γκέτες, τις ρεντιγκότες, τα ψηλά κολάρα, οι νευρωτικοί και καταπονημένοι από τα δύσκολα χρόνια και το δυσκολότερο σεξ. Οι στραπατσαρισμένοι από τους Βαλκανικούς
πολέμους και την καθημερινή ζωή του Μεσοπολέμου.
Δεν είναι ούτε καν οι αστοί και οι μικροαστοί που σχεδίασε μετά ο Φωκίων Δημητριάδης, ο Καστανάκης, ο Παύλος Παυλίδης, ο Αρχέλαος και ο Χριστοδούλου. Που πιο χαλαροί και πιο μάγκες εισβάλλουν στις ταβέρνες με τις κληματαριές, ανακαλύπτοντας την καντάδα, την εκδρομή, τα φροντιστήρια, τα γαλλικά και το πιάνο. Ψιλοαλαφιασμένοι γιατί δίπλα μαίνεται ένας αιματηρός εμφύλιος. Μιλάμε πια για τον σημερινό συμπατριώτη που οδηγεί το πειραγμένο χιλιάρι ή τον τουρμποκουβά του, γκαζωμένος και αγχωμένος, μιλώντας στο κινητό, και ψάχνοντας για πάρκινγκ, για τρίτη δουλειά, για δεύτερη γυναίκα και για μπέιμπι-σίτερ του μοναδικού του παιδιού. Μιλάμε για τη γενιά που ανεμίζει τα αιτήματα της σε ανεξιχνίαστα γκράφιτι. Έχει εξοχικό σε νησί, κάνει μπόντι-μπίλντινγκ, σερφάρει στο Διαδίκτυο, και `νταξει αγαπάει τρυφερά τον παππού και τη γιαγιά της. Και τώρα τα κακά νέα. Αφορούν τον τόπο και τον χώρο.
Η τραγωδία είναι οφθαλμοφανής και από μύωπες. Συνοψίζοντας. Σχεδιασμένη από αυτούς τους γελοιογράφους, κυβερνημένη από αυτούς τους πολιτικούς, και κατοικημένη από αυτούς τους ανθρώπους αυτή η χώρα μοιάζει να κολλάει σε μια δυσυπόστατη και δύσπεπτη σκέψη: Όσο είμαστε νέοι, αγωνιστήκαμε να την ανατρέψουμε. Όσο μεγαλώνουμε αγωνιούμε μην ανατραπεί. Κ.Μ.