[...] Αφού έχουν προηγηθεί δύο εκστρατείες στη Σικελία και αφού οι Αθηναίοι, οι ταγοί τουλάχιστον, ήσαν καλά πληροφορημένοι για τον αντικειμενικό τους σκοπό, δύσκολα βλέπει κανείς στο εγχείρημα αυτό τον χαρακτήρα του τυχοδιωκτισμού που συνηθίζεται να δίνεται από τους περισσότερους ιστορικούς. Τα πάντα όμως γίνονται υπερθετικά, εκπληκτικά, όταν τα δει κανείς υπό το πρίσμα της τελικής καταστροφής, τον όλεθρο του παντός, `πανωλεθρία δη το λεγόμενον και πεζός και νήες και ουδέν ότι ουκ απώλετο. . .` όπως γράφει ο Θουκυδίδης στο τέλος του Βιβλίου Η. [...]
