Κάποιοι δημόσιοι άνδρες έζησαν με την αγωνία της υστεροφημίας τους και επεδίωξαν να την προεξοφλήσουν εν ζωή, «παραγγέλλοντας» τη βιογραφία τους σε «αυτόκλητους» και πάντα «πρόθυμους» συγγραφείς. Ο Π. Κ. ήταν μακριά απ’ όλα αυτά και η διαχείριση της υστεροφημίας του γίνεται - και θα συνεχίσει να γίνεται - με αξιοπρέπεια και χωρίς εκπτώσεις από το έργο του και μόνο, που δεν έχει ανάγκη από ερείσματα και συνηγορίες. (. . .) Στο βιβλίο αυτό ο διάλογος γίνεται με το έργο του Αίμου Αυρήλιου, ένα έργο αντιρρητικό των αντιπνευματικών κελευσμάτων, του κυρίαρχου τεχνοκρατικού ιδεώδους.
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]
