(. . .) Τον Μάρτιον του 1948 (. . .) 28000 ελληνόπαιδες ανηρπάγησαν εκ των οικογενειακών των εστιών και ωδηγήθησαν βία εις διαφόρους χώρας του παραπετάσματος, δια να υποστούν το βίαιον κύμα του εκσλαβισμού. Δια το μυσαρόν τούτο έγκλημα το οποίον έθεσεν εις μεγάλην δοκιμασίαν την αντοχήν του έθνους, συνεκινήθησαν όλαι αι καρδίαι των γονέων, ξένοι δε άνθρωποι εξεδήλωσαν τον αποτροπιασμόν των δια την απάνθρωπον ταύτην πράξιν και εστιγμάτισαν το έγκλημα. Αι ελληνίδες μητέρες ευρέθησαν υπό του διλήμματος, να γίνουν ή να μη γίνουν μητέρες, πολλαί δε εξεδηλώθησαν σαφώς να μη γίνουν ποτέ εις το εξής μητέρες, ενώπιον της προοπτικής, ότι αν εις το εξής γίνουν μητέρες, θα τους πάρουν τα παιδιά άλλοι και αυταί θα μείνουν μόνον με τον τίτλον του γεννήτορος!

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]