Οι Έλληνες διδάχτηκαν επί δεκαετίες - και διδάσκονται ως σήμερα - την Ελλαδική ιστορία, δηλαδή την Ιστορία του ελεύθερου ελληνικού κράτους. Δεν διδάχτηκαν όμως σχεδόν καθόλου την Ελληνική Ιστορία, δηλαδή την Ιστορία του ελληνικού έθνους, το οποίο έζησε και μεγαλούργησε όχι μόνο μέσα στα στενά όρια του σημερινού ελεύθερου ελληνικού κράτους, αλλά και μέσα στις Αλησμόνητες Πατρίδες. Εκεί - παρά τις σαφώς δυσμενέστερες συνθήκες - κατάφερε να βάλει τα θεμέλια του νεοελληνικού πολιτισμού (Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη, Τραπεζούντα, Ανδριανούπολη, Φιλιππούπολη, Μοναστήρι, Μοσχόπολη κ. ά.) αναπτύσσοντας πρώτα εκεί έναν θαυμαστό νεοελληνικό πολιτισμό χάρη στην καλή οικονομική κατάστασή του και στη στενότερη επαφή του με την Ευρώπη. (...)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
