. . .Μελαγχολούσε για τον Αλέξη, και το αγέννητο παιδί της. Το φανταζόταν όμορφο σαν αυτόν, τον φυγά των παλιών καιρών. Ένα βράδυ, σαν σε όνειρο, ήρθε συγκεχυμένη στον νου της οπτασία, το αγέννητο παιδί της. Ήταν θαρρείς κοριτσάκι, με ροζ φουστανάκι, μα αν, το χεράκι του άπλωνε, το δικό της, δεν θα του αρνιόταν, και είθε η παιδική σοφία, σε ανάπαυση να οδηγήσει, την ζωή της. Άρχισε να μελαγχολεί όλο και περισσότερο, το εξομολογήθηκε σε μια κοντόχοντρη γειτόνισσά της, την κ. Βούλα, που ξεφυσούσε από το λίπος, προσευχόμενη. Έδειξε πως όλα τα γνωρίζει, και της υποσχέθηκε βέβαιη ανάρρωση, οδηγώντας την, σε μια παράξενη εκκλησία, κάπου στο Θησείο, παράμερα. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]