Δεν μου απάντησε. Άρχισα να τον περιεργάζομαι. Μου φαινόταν γνωστή φυσιογνωμία. Ποιον μου θύμιζε όμως; Κοίταξα το πρόσωπό του. Κανένας από τους δυο μας δεν μιλούσε. Παρατήρησα πως μου έμοιαζε πολύ, όπως θυμόμουν τον εαυτό μου νεότερο. Λες; σκέφτηκα. Λες να χω μικρό αδελφό και να μην το ξέρω; Αδύνατον . . . Τον περιεργάστηκα πιο προσεκτικά. Κι όμως. Μου έμοιαζε πολύ. . . Όπως εγώ ήταν . . . Μπα . . . Αποκλείεται. . . Τότε ο διπλανός μου έσπασε την σιγή. «Αυτός που σκέφτεσαι είμαι», είπε. «Ποιος;» τον ρώτησα με σιγανή φωνή. «Εσύ. Εσύ, πιο νέος . . .».
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
