. . .Τη μοναξιά τη γνωρίζω και την αντέχω. Η ερημιά με πικραίνει, αλλά δεν μπόρεσα ακόμη να τη νικήσω. Καθώς ο θάνατος πέφτει στη γη και η αγάπη συμπιέζεται μέχρι σημείου που να σε πνίγει, νιώθω πως πρέπει να μιλήσω με κάποιον. Σκέφτηκα να μιλήσω στα παιδιά, που δεν έχουν ακόμη γεννηθεί, στα ζώα, σ` αυτούς που έχουν φύγει, μέσα στη ζωή ή στην αντίπερα όχθη. . . Καθώς ο διάλογος δεν είναι στο χέρι μου, θέλω να ξαναφέρω πίσω τη ζωή, για να κρατήσω οριστικά τα χρώματα, τους ήχους, τις μυρωδιές, τους ανθρώπους. Κατάλαβα πια πως η ζωή δε φεύγει, πώς είναι πάντα εδώ, παρούσα, αλλά εμείς φοβόμαστε και φεύγουμε απ` όσα αγαπήσαμε και θελήσαμε πάρα πολύ. Θέλω να επιστρέψω και να γεμίσω με τη ζωή μου, γιατί μου λείπει. Γιατί διαπιστώνω πώς δεν πρόλαβα να τη γνωρίσω και να της δοθώ. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]