Το θέμα αυτής της μελέτης είναι η διδασκαλία του Διονυσίου Αρεοπαγίτη περί του Ωραίου και η σημασία της για τον προορισμό της αισθητικής σχέσεως στη Δυτική Θεολογία. Ο Διονύσιος μεταφράζεται από πολύ νωρίς στα λατινικά και η επίδρασή του στην Δύση εντοπίζεται σε ολόκληρη την πνευματική πορεία της μέχρι τον ύστερο Μεσαίωνα, καθώς και σε μεμονωμένα, αλλά εξέχοντα, μεταγενέστερα μνημεία της. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι μετά την μετάφραση του Διονυσίου από τον Ιωάννη Σκώτο, δημιουργείται η πραγματική μεσαιωνική αισθητική, η οποία βασίζεται στον ορισμό της οράσεως ως της κατ’ εξοχήν μορφής γνώσεως, της ωραιότητος ως πληρότητος του Είναι και της συμβολικής σημασίας των καλλιτεχνικών μορφών (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]