«`Δροσάτη Πελοπόννησο κι όμορφη Καλαμάτα, που `χεις κοπέλες όμορφες, όλες με μαύρα μάτια` λέει το τραγούδι. Εδώ στην όμορφη Καλαμάτα γεννήθηκα κι εγώ το 1915. Οκτώβρη μήνα, τ` Αγίου Δημητρίου την άλλη μέρα, που έλεγε η μητέρα μου. Τότε που ανάμεσα στο πράσινο της πορτοκαλιάς άρχισε το χρυσαφένιο χρώμα του πορτοκαλιού. Κι ήμουν, όπως λέγανε, ένα από τα όμορφα κορίτσια της. Στην Καλαμάτα, λοιπόν, που στηρίζει τη ράχη της στους πρόποδες του Ταΰγετου, πάνω στο ιστορικό κάστρο της κτισμένο επί Ενετοκρατίας, που απλωνόταν στον κάμπο με τις πορτοκαλιές που φτάνανε και χαϊδεύονταν από τους αφρούς και τα καθάρια γαλανά νερά του Μεσσηνιακού κόλπου, έζησα τα τριάντα μου χρόνια. Στην Καλαμάτα, όπου η Ανατολή προβάλλει από το Καλάθιο όρος με τις αιωνόβιες χαράδρες του, και τα μαγευτικά δειλινά χάνονται στην απεραντοσύνη του Ιονίου πελάγους, που τον Απρίλιο - Μάη η πόλη ευωδιάζει από τους λεμονο-πορτοκαλόανθους, διαμόρφωσα αισθήματα και χαρακτήρα».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]