Μέσα στη μοναξιά του σπιτιού της, μια ηλικιωμένη γυναίκα, ξέροντας πως δεν της μένει πια πολύς καιρός ζωής, αποφασίζει να γράψει μια επιστολή, μια πολυσέλιδη επιστολή με μορφή ημερολόγιου, στη νεαρή εγγονή της, που βρίσκεται μακριά. Απειθαρχώντας στον άγραφο νόμο της αστικής κοινωνίας, που επιβάλλει να καλύπτονται με πέπλο σιωπής όσα ανομολόγητα κρύβει ή ανθρώπινη ψυχή, η γιαγιά κάνει μια θαρραλέα κίνηση κι ανοίγει διάπλατα την καρδιά της, με κίνδυνο να φανεί σκληρή και ανελέητη, κυρίως απέναντι στον εαυτό της. Τα παιδικά της χρόνια, ο γάμος της, ο μεγάλος της έρωτας, το «αμάρτημά» της, ο χαμός της μονάκριβης κόρης της, ογδόντα ολόκληρα χρόνια ζωής ζωντανεύουν με την πένα της... Αυτή η εξομολόγηση είναι μια πράξη αγάπης, για να διαλύσει ασυνεννοησίες και να βοηθήσει τη μικρή στον δύσβατο δρόμο της ευτυχίας. Δεν υπάρχουν χειρότεροι εχθροί, λεει η γιαγιά στην εγγονή, από αυτούς που φωλιάζουν μέσα μας, κι αξίζει τον κόπο ένα ταξίδι στα βάθη του εαυτού μας...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]