(. . .) Στη μέση του κάμπου, στην άκρη της πόλης, ένα αγόρι κάνει τα πρώτα του βήματα, στήνοντας, ξηλώνοντας και ξαναφτιάχνοντας τον κόσμο του από στοιχειώδη υλικά: κάψα, βροχή και κοκκινόχωμα, ακινησία, Sante, αερικά και γυναικείους χυμούς, λόγγους, αυλές και τσιμεντόδρομους, προπαίδεια και ανάγνωση, γυαλένια, `Μάσκα`, μελαγχολία και σινεμά. Ένα παιδί γίνεται έφηβος περνώντας από τις συμπληγάδες της τρυφεράδας και της σκληρότητας, της περηφάνιας και της ντροπής, της γνώσης και της αίσθησης, της αποκοτιάς και του φόβου. (. . .) Ολεμάν: μια λέξη χωρίς νόημα, μια ιαχή παιδικού πολέμου ή ένας κωδικός για το άνοιγμα και το μυστήριο του κόσμου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]