Ο θάνατος για τους ανθρώπους αποτελούσε και αποτελεί το πιο μεγάλο πρόβλημα μέσα στη Δημιουργία. Από το πρόβλημα αυτό δεν είχε βέβαια ξεφύγει ούτε η θυγατέρα του Νείλου ποταμού η όμορφη Νειλοχώρα, η Αίγυπτος, που από τα βάθη των χιλιετηρίδων, 6000 με 5000 χρόνια π.Χ., αγωνιούσε να λύσει το προβληματικό φαινόμενο αυτό. Είχε την τύχη να γεννήσει τιτάνες του πνεύματος, που χρησιμοποιώντας μια προκατακλυσμιαία μύηση, έδωσαν απάντηση στο πρόβλημα αυτό και δίδαξαν για πρώτη φορά στη νεώτερη μετακλυσμιαία ανθρώπινη φυλή, ένα απλό θρησκευτικό σύστημα, με το οποίο μπορούσαν να προετοιμαστούν για την εφαρμογή του με αληθινή επιτυχία, όσοι το ακολουθούσαν. (Το νέο σύστημα διαπαιδαγώγησης ονομάστηκε θρησκεία). Οι πρώτοι πρωτεργάτες και μέγιστοι ιεροφάντες αυτού του μεγάλου έργου, υπήρξαν δυο ανώτερες μορφές, πνευματικής αξίας αναμφισβήτητα ανυπέρβλητης, γίγαντες της γνώσης και σοφίας. Πρώτος πρέπει να μνημονευθεί ο μεγάλος Αρχιερέας του σειριακού συστήματος λατρείας, αστρονόμος και φιλόσοφος Θωτ ή καθώς οι Έλληνες τον έλεγαν, Ερμής ο Τρισμέγιστος. Δεύτερος πρέπει να κατονομασθεί ο μεγάλος Όσιρις, το πνεύμα του τέλειου και θείου στην καταγωγή, ανθρώπινου όντος. Τρίτη στην αλησμόνητη αυτή τριάδα έχει θέση, για τη δικαιοσύνη και την αγάπη του ανθρώπου, η θεία και ευλογημένη Ίσιδα, σύζυγος αγαπημένη του μεγάλου Όσιρι. Αυτοί οι τρεις θεοποιήθηκαν και έγιναν οι ιδρυτές μιας κοινωνίας άλλης, πολύ διαφορετικής από την προηγούμενη, όπου το έργο δράσης του καθένα είχε αντίκτυπο στον άλλο και η γνώση με τη σοφία και την εμπειρία του ενός μέλους μέσα στην κοινωνία, θα ωφελούσε και θα βοηθούσε το άλλο μέλος της κοινότητας για την αντιμετώπιση του ίδιου προβληματικού θέματος του αναπόφευκτου θανάτου. Έτσι συνοίκησαν οι κάτοικοι των οχθών του Νείλου ποταμού και κτίσθηκαν οι πρώτες πόλεις του σημερινού πολιτισμού μας Θήβα (. . .), Μέμφιδα, Ηλιούπολη, Σάϊδα κ.λπ. (. . .).

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]