(...) Είμαστε στην εποχή όπου ο Πλάτων, ύστερα από αρκετές περιπέτειες που γνώρισε κατά το πρώτο ταξίδι του στη Σικελία, επιστρέφει και εγκαθίσταται στην Αθήνα, όπου και διαλάμπει η πρωτοτυπία του σε σχέση με τους άλλους ρήτορες και φιλοσόφους. Την ίδια εποχή ένας άλλος συγγραφέας αρνείται να αναγνωρίσει την υπεροχή του Πλάτωνα, παρουσιάζεται επίσης ως φιλόσοφος και εγκαινιάζει νέα μορφή παιδείας και ρητορείας, η οποία μέλλει να γνωρίσει θριαμβευτική επιτυχία. Δεν είναι άλλος παρά ο Ισοκράτης, που μετά από μεγάλο διάστημα ενασχόλησης με το επάγγελμα του λογογράφου, αφιερώνεται στη διδασκαλία της ρητορικής και στη συγγραφή επιδεικτικών λόγων. Λίγος καιρός έχει περάσει από τη συγγραφή του λόγου `Κατά των σοφιστών`, την προγραμματική έκθεση των στόχων του ρήτορα, ο οποίος στο εξής θα απευθύνεται, μέσω των πλασματικών λόγων του, σε ευρύτερο κοινό από εκείνο των συνήθων ακροατών του. Ο Ισοκράτης, άτομο φιλόδοξο και με υψηλή, ίσως σε υπερβολικό βαθμό, αυτοεκτίμηση, θα συμμετέχει στη συνέχεια ενεργά στον πολιτικό προβληματισμό της εποχής του και θα εκφράζει με ζέση τις απόψεις του για τα σημαντικότερα ζητήματα της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής της Αθήνας, στη διάρκεια περιόδου πενήντα περίπου χρόνων. (...)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
