Καταφρονούσαμε την ελπίδα γιατί δεν εμπιστευόμαστε το αύριο και η κάθε στιγμή που ζούσαμε γινότανε μοναδική. Είμαστε οι πιο ελεύθεροι άνθρωποι του κόσμου! «Είδες τη δύση του ήλιου και ήρθες». Δεν το έλεγε κανένας φωναχτά, το σκεπτότανε μόνο. Αύριο όσοι είμαστε εδώ θα δούμε όλοι την ανατολή του επόμενου ήλιου, τη δύση όμως;. . . και να παίρνανε αξία οι στιγμές, σκιρτούσε η καρδιά μας και η μουσική γινότανε Έρωτας.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
