Στην παρούσα του εργασία, ο καθηγητής Μάριος Βύρων Ραΐζής εξετάζει διεξοδικά την ομάδα εκείνη των Άγγλων ποιητών του ΙΖ’ αιώνα, που οι συνθέσεις τους - καινοτόμες, συχνά «δύσκολες» ή και γενικά δυσνόητες από τους συγχρόνους τους, ποιητές και κριτικούς - αποτελούν το λογοτεχνικό corpus που αποκαλείται Μεταφυσική Ποίηση. Ο όρος (που δεν χρησιμοποιήθηκε από τους ίδιους τους Μεταφυσικούς ποιητές) δε σχετίζεται με την ενασχόλησή τους μ’ ό,τι σήμερα ονομάζουμε «μεταφυσική», αλλά επινοήθηκε ακριβώς για να τονίσει το ότι οι συνθέσεις τους έβριθαν από αφηρημένες ιδέες, λεπτούς διαλογισμούς και υποθέσεις, φιλοσοφικές δοξασίες και ορολογία. Οι Μεταφυσικοί, αντλώντας από τα αρχαία ελληνικά και ρωμαϊκά επιγράμματα τη μεγαλύτερη δυνατή οικονομία των εκφραστικών τους μέσων και πλέκοντας τις συνθέσεις τους, συνήθως γύρω από μια κεντρική - και ιδιαιτέρως εντυπωσιακή για την ακρίβειά της - φαεινή ιδέα, στρέφουν το βλέμμα τους στις νέες δοξασίες και ανακαλύψεις της εποχής, μπολιάζοντάς τες με στοιχεία από το χώρο των φυσικών επιστημών και των καινούργιων τάσεων της φιλοσοφίας. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]