Τα κείμενα που παρουσιάζουμε στον τόμο αυτόν - τον δεύτερο της σειράς «Οι Επιστήμες στην Τουρκοκρατία» - είναι αυτά κυρίως που δείχνουν την εξέλιξη, μέσα από τη γνώση του ανθρώπου για τη φύση, της σχέσης του ανθρώπου με τη φύση. Μέσα από τα κείμενα που παρουσιάζονται εδώ, ο ιστορικός της επιστήμης μπορεί να σταθμίσει την εξέλιξη, στη σκέψη των ανθρώπων της εποχής εκείνης, του δυνατού της γνώσης, να εντοπίσει, μέσα στο χώρο και στο χρόνο, τη συνεχή αλλαγή των ορίων μεταξύ πιθανότητας και βεβαιότητας, μεταξύ των όσων βρίσκονται έξω από κάθε εμπειρία και των όσων η πείρα μας προσφέρει, μεταξύ υπερβατικού και ενδοκοσμικού, μεταξύ (θρησκευτικής) πίστης και (επιστημονικής) γνώσης. Μπορεί να εντοπίσει τη μετάβαση από τη στοιχειώδη στην εμπειρική γνώση, από την ανωριμότητα στην ωριμότητα της (ελληνικής) επιστημονικής σκέψης. Μια μετάβαση που δεν υπήρξε ούτε ξαφνική, απότομη, αλλά ούτε και μονόγραμμη, ευθύγραμμη. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]