Ο ΧένριΤζέιμς πλέκει τον δραματουργικό του ιστό στο απόλυτα υποκειμενικό.
Ο άνθρωπος με το είναι και το φαίνεσθαι.
Ο άνθρωπος με το Θεό και το δαίμονα.
Ο άνθρωπος ενήλικας και παιδί.
Αθώος και ένοχος. Νεκρός και ζωντανός.
Παρελθόν και παρόν του εαυτού του.
Ο ένας και μοναδικός άνθρωπος.
Ο ίδιος και η σκιά του. Το φάντασμά του.
Η γκουβερνάντα. Η αφηγήτρια.
Ακροβατεί στο μαύρο και το λευκό του προσωπικού της σύμπαντος σε έναν άξονα: Να βρει το αυτονόητο.
Να βρει τον εαυτό της.
Ποια είναι.
Ποια είναι;...
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
