-Θέλω να παραστήσεις την τυφλή κόρη ενός συνταγματάρχη τον γαλλικού στρατού που χάθηκε στον πόλεμο. Θα είσαι ολομόναχη στον κόσμο και θα ζεις σ` ένα απομακρυσμένο αρχοντικό στα περίχωρα τον Παρισιού, με μόνη συντροφιά σου μια πιστή οικονόμο. Θα είσαι το δόλωμα για να παγιδεύσουμε το μανιακό δολοφόνο!
-Κι αν δεν πέσει στην παγίδα που του ετοιμάζουμε;
-Θα πέσει! απάντησε γεμάτος σιγουριά ο ντετέκτιβ.
-Μεταξύ μας τώρα, πατέρα, δεν ήταν ένοχος αυτός ο Φρανσουά Μποτιέ;
-Ούτε ένα πτώμα, Λαμπέρ! Ούτε ένα πτώμα αυτών των γυναικών δε βρέθηκε ποτέ! ψέλλισε, κάνοντας το στρατιώτη να ανατριχιάσει.
Γυναίκες κάθε ηλικίας και κοινωνικής τάξης ωρύονταν λυσσωδώς έξω από τα δικαστήρια: -Στα λιοντάρια, στα λιοντάρια!
-Ποια είναι η τελευταία σου επιθυμία, τέκνο μου; ρώτησε ο πάστορας.
-Είμαι αθώος! Δεν τις σκότωσα εγώ! φώναξε ο Μποτιέ και ξέσπασε σε γοερούς λυγμούς...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]