Το ν` απομονώνεσαι από τον κόσμο, το νάρχεσαι σε ρήξη με τις κοινωνίες του καιρού σου, το να σκέπτεσαι, σαν τους ερημίτες, ότι η απάντηση στο πρόβλημα του ανθρώπινου πεπρωμένου δεν μπορεί να βρεθεί παρά έξω απ` αυτήν, δεν είναι καθαυτό τίποτα το ασυνήθιστο. Είναι μια στάση απ` τις πιο φυσικές, στο μέτρο που, αναπόφευκτα, όλες οι ανεπτυγμένες πολιτιστικά κοινωνίες εγκυμονούν και μια αντικοινωνική πλευρά, στην οποία ο ερημίτης κι` ο εκτός νόμου παρουσιάζονται σαν αδέλφια. Ας μην παραξενευόμαστε που βλέπομε αυτές τις δυό περιθωριακές τάσεις στο ίδιο επίπεδο, γιατί στην πραγματικότητα δεν έχον καμμιά ριζική διαφορά στη συμπεριφορά τους απέναντι στην κοινότητα: ανυπότακτος σε ανθρώπους ή σε Θεούς, καθείς απ` αυτούς ήτανε, βασικά, ένας εξεγερμένος προς μια τάξη που έκρινε αβάσταχτη ή ξεπερασμένη. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]