Η άποψη των μεταγενεστέρων για τη λεγόμενη «κλασική» περίοδο της ελληνικής ιστορίας εξακολουθεί να είναι επηρεασμένη, σε εκπληκτικά δυσμενή βαθμό, από τη θεώρηση μιας κλίκας σχολαστικών Ελλήνων, που έζησαν υπό ρωμαϊκό καθεστώς στη διάρκεια της βασιλείας του πρώτου Ρωμαίου αυτοκράτορα, του Αυγούστου (31 π.Χ.-14 μ.Χ.). Οι τυπολάτρες αυτοί ήσαν οι λεγόμενοι νεοαττικιστές. Έβαλαν σκοπό τους να αναβιώσουν την αττική διάλεκτο της ελληνικής γλώσσας, που ήταν εν χρήσει κατά τον 5ο και τον 4ο αιώνα και υποστήριζαν πως, αν οι συγκαιρινοί τους Έλληνες αποφάσιζαν να μιλούν και να γράφουν τη γλώσσα των Αθηναίων της παρελθούσης εποχής, θα ξανακατακτούσαν το χαμένο «μεγαλείο» της εποχής εκείνης. (...) Εντούτοις, οι Νεοέλληνες δεν έχουν ξεπεράσει το δέος που νιώθουν για τους «κλασσικούς» προκατόχους τους, και αυτός ο υπερβολικός σεβασμός για μια ιδιαίτερη φάση της δικής τους ιστορίας εξακολουθεί να είναι γι` αυτούς ένας ανασταλτικός παράγων. (...) Γιατί έχουν οι αντιδράσεις των Ελλήνων στις κληρονομιές τους διαφοροποιηθεί σε τόσο μεγάλο βαθμό στα διάφορα στάδια της ελληνικής ιστορίας; Το ερώτημα αυτό αποτελεί το θέμα του ανά χείρας βιβλίου.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]