«...Η κυρίως αιτία της Εθνικής μας τραγωδίας εν Μ. Ασία οφείλεται και εις την κατά την εποχήν εκείνην διχόνοιαν των Αξ/κών μας, ένεκα της οποίας εκάμφθη η Εθνική φιλοτιμία και ο Εθνικός εγωισμός, εις
σημείον ώστε να υποστώμεν την καταστροφήν.» (Από τον πρόλογο τον βιβλίου)
Η ανάμιξις των Αξιωματικών τω 1916 εις την πολιτικήν, είχεν ως άμεσον συνέπειαν: Την διαίρεσιν αυτών εις δύο κομματικάς μερίδας· την μέχρις απιστεύτου σημείου εξαφάνιιν των λαμπρών εκείνων ηθικών αρετών του επαγγέλματος, αι οποίαι αποτελούν τον συνεκτικόν κρίκον του Σώματος· την μεταξύ των ανάπτυξιν σφοδροτάτου μίσους, εκδηλωθέντος δια παντοειδών διώξεων.
Φυσικώτατον επακολούθημα υπήρξεν ο αξιοθρήνητος τρόπος διοικήσεως του εν Μ. Ασία Στρατού, ο προκαλέσας εν τέλει την διάλυσιν αυτού, η οποία πάλιν κατέληξεν εις την Ελληνικήν τραγωδίαν του 1922.
Η μετά την τραγωδίαν εκείνην εξακολούθησις της αναμίξεως των Αξιωματικών εις την πολιτικήν και αι πολλαπλαί κομματικαί εκμεταλλεύσεις αυτών, τους διήρεσαν κατόπιν εις περισσοτέρας ομάδας. Τους παρέστησαν ως μάζαν άνευ ηθικής συνεκτικότητος, ως άθροισμα τυχαίον, τέλος ως όργανον πολιτικής κερδοσκοπίας, μη εμφορούμενον παρά από ωρισμένας φιλοδοξίας και την πλέον ταπεινήν ιδιοτέλειαν.
Αποτέλεσμα υπήρξε δια μεν το Σώμα η προς αυτό πλήρης ανυποληψία του Λαού, η εξιχθείσα μέχρι περιφρονήσεως και μίσους· δια δε την Χώραν η καταρράκωσις του ηθικού τνω πολιτών, η γενική χαλάρωσις του Τόπου, η Κρατική ηθική οπισθοδρόμησις.
Ο Αξιωματικός λοιπόν τότε δεν έφθειρε μόνον εαυτόν, αλλά και πρόξενος ανυπολογίστων Εθνικών, Κρατικών και Κοινωνικών ζημιών εγένετο. [...]
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
