«Δεν υπηρέτησα κανέναν άλλον πέρα από την εφημερίδα και τον αναγνώστη. Δεν τρύπωσα ποτέ σε κρατική υπηρεσία. Δεν πήρα ποτέ ούτε μια δεκάρα από κόμματα, οργανώσεις, πολιτικούς, επιχειρηματίες, λεφτάδες, σκυλάδες, πράκτορες, ντόπιους και ξένους. Δεν υπάρχει άνθρωπος να πει ότι αγόρασε την πένα, το μυαλό, τη συνείδησή μου. Ο καλός Θεός με βοήθησε ν` αποφύγω τις κακοτοπιές, τους πειρασμούς, τα δολώματα, τους εκβιασμούς και όλα αυτά τα άνθη του κακού που πνίγουν το χώρο μας. Και χαίρομαι που άλλοι οχτώ στους δέκα συναδέλφους μου είναι ίδιοι και καλύτεροι από την αφεντιά μου. Χαίρομαι που ο Μητσοτάκης, ο Έβερτ, ο Σαμαράς, ο Ανδρέας, ο Λάτσης, ο Καραμανλής, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Αλαφούζος, η Αγγελοπούλου και ο οποιοσδήποτε `κάποιος` . . . ουδέ καν διανοήθηκε να πει `μωρέ, πόσο κάνει η πένα σου; Τι θέλεις για να μιλήσεις ή να σωπάσεις;»

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]