[...] Στους `Αποστάτας` ο Τακόπουλος μας διηγείται, τις περιπέτειες των μαθητών μιας τάξης ενός προνομιούχου ιδιωτικού σχολείου στην Αθήνα όπου οι μαθητές, προστατευμένοι από τις στερήσεις των κοινών ανθρώπων εκείνης της εποχής -πείνα, κοινωνική αποδιοργάνωση, οικογενειακή διάλυση, ανεργία, τρομοκρατία- έχουν την πολυτέλεια να περνούν τον καιρό τους με διάφορα `παίγνια`, σεξουαλικά παίγνια φυσικά, αλλά και πολεμικά παίγνια, αντιστασιακά παίγνια, κομμουνιστο-αντικομμουνιστικά παίγνια. Αναπόφευκτα μπλέκουν στο τέλος κι αυτοί στο γενικότερο παιχνίδι που οι μεγαλύτεροί τους στα χρόνια επιδίδονται με τόση φονική μανία και αναπόφευκτα τα αποτελέσματα για μερικούς είναι τραγικά.
Αλλά γιατί πρέπει να ονομασθούν `Αποστάται`. Γιατί αυτός ο περίεργος χαρακτηρισμός; Σε μιαν εποχή που η νομιμοφροσύνη όλων των ειδών, εθνική νομιμοφροσύνη, κομματική νομιμοφροσύνη, στρατιωτική νομιμοφροσύνη, γκανγκστερική νομιμοφροσύνη, πολιτική νομιμοφροσύνη ακόμη και προσωπική νομιμοφροσύνη απολάμβαναν τη μεγαλύτερη εκτίμηση, από τι πράγμα αποστάτησαν οι `Αποστάται` του Τακόπουλου;
Με τα λόγια του καθηγητή της φιλολογίας κυρίου Παρλιαμέτου στον επικήδειο για τον αγαπημένο του μαθητή, Πάρι Μεϊμαρόγλου, που έχασε τη ζωή του κατά τον πιο ηλίθιο τρόπο, κάτω από τα πυρά ενός Γερμανού αξιωματικού σε μια διαδήλωση όπου ο Μεϊμαρόγλου δεν είχε καν την πρόθεση να λάβει μέρος, η `αποστασία` ήταν από την υποταγή των μεγαλύτερων στην ηλικία στην πεζή ρουτίνα της καθημερινής ζωής.
`Εμείς οι μεγάλοι απογοητευόμαστε εύκολα, τα βλέπουμε όλα μαύρα, παρασύρουμε και τη νεολαία καμιά φορά, αλλά, δόξα τω Θεώ, υπάρχουν πάντοτε ανάμεσά μας οι μικροί, γενναίοι, θαρραλέοι αποστάτες, που με το παράδειγμά τους. ...` [...]