«Αυτή είναι μια ιστορία ζωής, όπως πολλές άλλες. Πίσω από τα γεγονότα διαφαίνεται μια εποχή. Πολλοί θα την ονόμαζαν δύσκολη, αλλά θα τη χαρακτήριζαν ενδιαφέρουσα ή εποχή ζυμώσεων, και άλλοι τόσοι θα την καταριόνταν σαν μοίρα σκληρή. Το θέμα, λοιπόν, είναι ποια λέξη θα χρησιμοποιήσει κανείς σαν παράθυρο για να ατενίσει τον κόσμο και να ζύγισει τη ζωή του. Η μικρή ηρωίδα του βιβλίου μας δανείζεται στην αρχή τις λέξεις των άλλων για να καταλάβει τι γίνεται γύρω της, μα μπερδεύεται πολύ. Για να βρει μια άκρη, αφήνεται σ` αυτό που της λέει η ψυχή της και τότε φτάνει σ` ένα ξέφωτο, που της αρέσει πολύ μα δεν ξέρει πώς το λένε. Ουσία, το ονόμαζε ο δάσκαλός της. Κι αφού ο δάσκαλός της ήταν και πατέρας της, που τον αγαπούσε πολύ, δεν μπορούσε να μην αγαπήσει και τη διδασκαλία του. Έτσι έμαθε να διαλέγει τις λέξεις, που έφταναν στην ψυχή της, ζυμώνονταν μαζί της κι ύστερα έχτιζαν τα παράθυρα που χρειαζόταν η ματιά της για να κοιτάξει τη ζωή. Να την κοιτάξει, να τη ζυγίσει και να μαζέψει το απόσταγμα της ουσίας της, που κάθε μέρα θα τη βεβαιώνει πως `Ναι, αξίζει που ζης!`».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]