Πιστεύω πως έχετε ακούσει για το πήλινο σφονδύλι που κρεμόταν πριν από πολλά χρόνια από το αδράχτι μιας ρόκας και κάποια στιγμή δεν άντεξε άλλο και ξέφυγε από ένα ανοιχτό παράθυρο...
Ε, λοιπόν, ήταν αυτό ακριβώς που ήρθε ένα βράδυ στο δωμάτιό μου.
- Ξέρω δέκα όμορφες ιστορίες, τραγούδησε κι έκανε ένα γύρο μπροστά μου, ολοστρόγγυλο και φωτεινό.
Του έστειλα ένα φιλί με το χέρι κι αυτό έλαμψε και χάθηκε πάνω από τα σύννεφα.
Αλλά το ξαναείδα.
Ήρθε δέκα βράδια στη σειρά.
Κάθε βράδυ, στρουφιστό και κεφάτο, μου διηγιόταν και μια ιστορία. Κι ακούστε τι μου είπε...
