...Ονειρευόταν πάντα, ακόμα και μ` ανοιχτά τα μάτια. Σχεδίαζε ταξίδια και σημείωνε με κόκκινο στυλό τα μέρη σ` ένα χάρτη. Τα όνειρα και τα σχέδια δεν χρειάζονταν λεφτά. Έγινε ξενοδοχοϋπάλληλος και το ταξίδι έμελλε να ξεκινήσει από το λαμπερό «Μεντιτεράνιαν Πάλας», το ονομαστό ξενοδοχείο της Θεσσαλονίκης. Δεκαετία του `60, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, κι εκείνος ανακαλύπτει τη δική του «οδό ονείρων» σ` εκείνο τον παραμυθένιο χώρο. Δίπλα του περνούν πρόσωπα μυθικά, απλησίαστα, που λάμπουν μ` ένα θείο φως. Μα όταν τα γνωρίζει καλύτερα, κάτι απ` το φως τους χάνεται. Ελάχιστοι διασώζονται, που τους φυλάει και τους κουβαλάει εντός του. Ξεχωριστός ανάμεσά τους ο Μάνος Χατζιδάκις. Πέρασαν τα χρόνια, άλλαξε η πόλη, κατεδαφίστηκε το ξενοδοχείο. Έμειναν μόνο οι μνήμες, τα τραγούδια, η μουσική...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]