Η οδός Γραβιάς. Ένας δρόμος, λίγο πριν γίνει ένα ποτάμι αυτοκίνητα. Λίγο πριν αρχίσει να καταργεί το μπακαλικάκι της γωνίας, τις ηρωικές ακακίες και το καμπανάκι της εξώπορτας. Μια γειτονιά, λίγο πριν αλλάξει κι αρχίσει να κλείνεται στα ρετιρέ ή στα στενάχωρα τριάρια και στο ένα και είκοσι μωσαϊκό των μπαλκονιών μιας πολυκατοικίας. Μια παρέα παιδιά, λίγο πριν μεγαλώσουν, λίγο πριν χάσουν τη νεανική τους αιδημοσύνη κι αθωότητα, κι εκείνη την καταπληκτική ικανότητα ν` ανακαλύπτουν κάθε μέρα, με μάτια έκθαμβα και μια παρθένα δεκτικότητα, καινούρια πράγματα - τη μαγεία και την ποίηση, την ένταση και το ρυθμό της ζωής, έτσι όπως μονάχα ένα παιδί μπορεί και ξέρει να τ` ανακαλύπτει. Η οδός Γραβιάς. Η νοσταλγία γι` αυτό που δεν είμαστε και δεν έχουμε πια!

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]