Το «Οδός Αθώων, θάλαμος 17», είναι ένα βιβλίο για τους αγγέλους και τους δαίμονες που κουβαλάει ο καθένας μέσα του. Για τα προσωπεία που φορά και γι αυτά που βάζει στους άλλους, για τις σκιές και τα φαντάσματα που καθορίζουν τη ζωή του χωρίς αυτός να το συνειδητοποιεί, για το σωρό των εκκρεμοτήτων που περιμένουν μιαν απάντηση, για όλα αυτά που δε βλέπει και για όσα θέλει να ξεχνά. Είναι ένα μυθιστόρημα για το εκπαιδευτικό σύστημα που εμποδίζει τους ανθρώπους να ονειρεύονται και για το σύστημα, γενικότερα, που τους κλείνει σε μικρές διαδοχικές φυλακές. Διαδραματίζεται σ’ ένα ελληνικό σχολείο, στα μέσα της σχολικής χρονιάς, σε μια επαρχιακή πόλη, όπου το όνειρο για την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο μπερδεύεται με τον έρωτα, οι αναστολές με την επιθυμία, η διάθεση για ζωή με το φόβο και την ανασφάλεια, και η εξουσία με τις συνέπειες της αυθαιρεσίας της. Πάνω απ’ όλα, όμως, εξελίσσεται μέσα σε ανθρώπινες ψυχές που θα ήθελαν τόσο πολύ να είναι ευτυχισμένες! Το «Οδός Αθώων, θάλαμος 17» αρχίζει με μια επιστροφή, γιατί «αυτοί που έφυγαν πάντα ξαναγυρνούν», για να έχει η ιστορία «το τέλος που της ταιριάζει». (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]